Kiedy ktoś umrze

Kiedy ktoś umrze, Ziemia nie przestanie się obracać, a Czas nie stanie w miejscu ani na moment.

Dziwne…

Przecież kogoś zabrakło. Nastąpiła wyrwa. Zniknął ktoś niepowtarzalny. Przecież każdy człowiek jest unikatowy, niezastępowalny, prawda? A jednak Ziemia nie zatrzyma się nad tą stratą.

Kiedy ktoś umrze, kilka małych światów stanie.

Światy najbliższych zatrzymają się ze smutku.

Z rozpaczy.

Z żalu.

Z tęsknoty.

Będzie im źle. Będą cierpieć. Będą w żałobie.

Przykro będzie z nimi być i na nich patrzeć. Będzie się miało ochotę wołać „Przestańcie już!”. Ale oni muszą się zatrzymać. Muszą przyzwyczaić się, że teraz na fotelu, przy stole i w łóżku jest pustka w kształcie człowieka. Światy najbliższych potrzebują bezruchu, żeby nauczyć się z nią żyć.

Kiedy ktoś umrze, kilka małych światów zwolni.

Kilku bliskich pomyśli „Szkoda…”.

Coś sobie przypomną.

Westchną.

Uśmiechną się.

Może. Oby… Chciałoby się. Szczególnie tego uśmiechu.

Kiedy ktoś umrze, kilka małych światów pomyśli w biegu „Ileż to lat żył ten ktoś?”.

I przyspieszając doda „Oj, z naszej półki już biorą…”.

Tak. Z naszej.

Kiedy ktoś umrze, przez pewien czas będzie jeszcze bardzo realny i obecny. Każda rozmowa, wspomnienie, uczucie, w którym będzie bohaterem – choćby trzeciego planu, będą wracały go do życia w świecie.

Najbliższe małe światy będą wspominać często. Dalsze – rzadziej.

Tak to już jest. To naturalne.

Ktoś, kto umarł, zostawia ludzi – małe światy, a w nich siebie. W każdym. Jak maleńki tatuaż.

Za kilka lat nikt nie będzie dokładnie wiedział kim i jaki był ktoś, kto umarł.

Małe światy ruszą. Na szczęście…

Dogonią Ziemię i Czas, które poruszały tak bezdusznie. Doświadczą, że pomimo ich straty, wszystko toczyło się dalej. Na szczęście…

Ucieszą się, że świat nie stanął. Na szczęście…

Będą przecież mieli swój maleńki tatuaż…

A ktoś, kto umarł, będzie GDZIEŚ bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw.